18.6.07

H ερήµωση του τόπου µας (σκεψη Αγκίδα 0)

Αν η ερήµωση του τόπου µας έµπαινε στο µικροσκόπιο των αιώνων εµείς οι άνθρωποι θα φαινόµασταν µικρά σχεδόν αόρατα ανθρωπάκια µπροστά στους αγέρωχους ογκόλιθους του Σµόλικα και του Γράµµου µε τα αιωνόβια δάση, να πηγαινοερχόµαστε σαν τα µυρµήγκια που τρέχουν όπου η επιβίωση το καλεί.
Ας πάψουµε να τρέφουµε αυταπάτες πως τάχα εµείς οι άνθρωποι είµαστε οι κυρίαρχοι και πως εµείς ορίζουµε τον τόπο. Απλά φιλοξενούµαστε! Κι ίσως ο τόπος να µας έδιωξε – κι όχι εµείς να τον εγκαταλείψαµε – γιατί του κάναµε τόσο κακό.
Γιατί ενώ µας δάνεισε τη γη του για να µας ταΐσει, τα δέντρα του για να µας ζεστάνει, το οξυγόνο του για να µας ζήσει εµείς του το ανταποδώσαµε µε τον πόλεµο, την φωτιά, την καταστροφή, το µίσος και το εγωκεντρικό συµφέρον. Κι είναι σαν να µας λέει θα σας αφήσω να έρθετε πάλι κοντά µου, αρκεί να γίνετε καλύτεροι. Αλλιώς πάντα θα σας διώχνω και θα σας στέλνω σ’ εκείνες τις πολιτείες – κελιά.
Ας µην λυπόµαστε λοιπόν εµείς για τον τόπο µας, αλλά να λυπόµαστε για τον εαυτό µας. Γιατί έτσι κι αλλιώς αυτός θα υπάρχει ακόµα κι όταν εµείς θα έχουµε φύγει...

Δεν υπάρχουν σχόλια: