Το χωριό χάνεται...
Οι αισθήσεις κι όλα, εξαγνισµένα!
Μπροστά µου, η φυγή...
Μια φυγή που µε ...βάραινε!
Και πίσω, η σιωπή...
Όχι γιατί δεν είχαν κάτι να πουν,
αλλά επειδή δεν ήταν ...εκεί!
Μπροστά µου ο δρόµος...
Ο δρόµος για κάτι µεγάλο, χωρίς ουσία, ίσως!
και πίσω ένας παράδεισος...
Ένας µικρός παράδεισος, χωρίς αγγέλους πια!
Το ταξίδι εδώ...
Να µε γεµίζει, όπως πάντα, συναισθήµατα και απορίες. Σαν τότε, που σχεδόν δεκάχρονο αγόρι στριφογύριζα στην ποδιά της γιαγιάς µου, στο πίσω κάθισµα κάποιου αυτοκινήτου, καθώς πηγαίναµε για το χωριό, και την έβαζα να µου λύνει τις πιο αφελείς µου απορίες.
-Γιατί φτιάχνουν τόσες πολλές γέφυρες γιαγιά;
-Για να ενώσουν τους τόπους γιόκα µου, τους τόπους και τους ανθρώπους.
-Κι είναι δύσκολο αυτό, γιαγιάκα µου;
-Να φτιάξεις γέφυρες; Όχι καµάρι µου, κι ο πάππος σου έφτιαχνε. Το δύσκολο είναι να ενώσεις τόπους. Τόπους αλλά ιδίως ...ανθρώπους!
Τότε µου είχε φανεί απλοϊκό...
Τώρα όµως;
Τώρα βλέπω τις ρυτίδες της γιαγιάς µου να ζαρώνουν πιο πολύ, στα λόγια αυτά. Τώρα βλέπω πολλούς τόπους και πάρα πολλούς ανθρώπους να αποζητούν γέφυρες!
Ίσως αυτό να λείπει τελικά! Ίσως αυτό να λείπει περισσότερο σ’ εµάς τους νέους που δε ζήσαµε εκεί, αλλά ζούµε παράλληλα κι εδώ κι εκεί!
Η γνώµη µου είναι ότι από τις συναντήσεις των νέων βγήκε κάτι υπέροχο, κάτι που πρέπει όλοι να το βοηθήσουµε. Να απελευθερώσουµε το µαστορικό DNA µας και να βάλουµε όσα λιθάρια περισσότερα µπορεί ο καθένας, για να φτιάξουµε µια πολυδιάστατη γέφυρα...
Να ενώσει τα χωριά µας, και εµάς µ’ αυτά!
Να φωτίσει τις καρδιές µας, ενώνοντάς τες!
Να ταξιδέψει τις φωνές µας!
Να γλυκάνει τις πληγές µας!
Ο Σύλλογος Νέων εκ Μαστοροχωρίων µπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα.
Μιά γέφυρα, για να πατήσουµε εµείς και οι επόµενοι.
Η πόλη επιστρέφει...
Την ώρα ακριβώς, που µε κόπο, την ...αποδέχτηκα ξανά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου