14.6.07

Άρθο για τις φωτιές στην περιοχή μας


Κι όλα µοιάζουν ένα τίποτα!
Οι φλόγες ήρθαν από το Αλβανικό. Όπως κι ο Β’ Παγκόσµιος Πόλεµος.
Σφίξιµο στο στοµάχι. Κρύος ιδρώτας µε περιλούζει στη σκέψη του να καεί το δάσος. Σαν φιλµ αρχίζουν να περνούν από µπροστά µου όλες οι παιδικές αναµνήσεις, όλα όσα έζησα µέσα σ’ αυτό. Γιατί µεγάλωσα θεωρώντας το δάσος αναπόσπαστο κοµµάτι του χωριού µου. Η µία εικόνα διαδέχεται αστραπιαία την άλλη: Βρίσκοµαι νοερά στο πανηγύρι του Άη Λια στον Ιζερό, στο Γκόλιο, για πικ νικ κάτω από τις δροσερές οξιές στο Βαρτζοµπάνι, ν’ ανάβω τα καντήλια στον Άη Θανάση. Κι από εκεί στις πλαγιές του Γράµµου. Και ξεπηδούν δίπλα µου αγριογούρουνα, ζαρκάδια και καφέ αρκούδες. Κάθε ανάµνηση από το χωριό περιλαµβάνει και το δάσος, το φυσικό αυτό πλούτο της βόρειας Πίνδου για τον οποίο νιώθω υπερήφανα.
Οι εικόνες τις τηλεόρασης µε επαναφέρουν στην πραγµατικότητα. Ο Γράµµος πληγώθηκε βαθιά. Στο πιο δυνατό του σηµείο. Το ανεπανάληπτο φυσικό περιβάλλον. Εβδοµήντα χιλιάδες στρέµµατα πλούσιας δασικής έκτασης και το οικοσύστηµά του στην πλευρά της Μακεδονίας (κεντρικός και ανατολικός Γράµµος) και χίλια τριακόσια στρέµµατα µαύρης ελάτης (µέχρι τη στιγµή που γράφονται αυτές οι γραµµές) στον Αµάραντο, έγιναν στάχτη. Το µόνο που µπορώ να ψελλίσω είναι λίγα λόγια ταπεινής ικεσίας στην Παναγία για να µην γίνουν περισσότερα. Μία τεράστια οικολογική καταστροφή συντελείται.
Εξακόσια περίπου χλµ. µακριά. Νιώθω ότι δεν µπορώ να προσφέρω τίποτα.
Δεν είναι όµως αλήθεια. Η πρόληψη είναι ίσως η καλύτερη λύση για την προστασία του δάσους. Κι αναρωτιέµαι. Τι έχω κάνει για να µη γίνει το κακό; Τι έκαναν όλοι οι υπεύθυνοι φορείς;
Πίεσα αρκετά τους υπεύθυνους να οργανώσουν την προστασία του δάσους; Τους πίεσα να φτιάξουν αντιπυρικές ζώνες, να καθαρίσουν τους δρόµους, να προµηθευτούν υδροφόρες, να φτιάξουν πυροσβεστικούς κρουνούς, πυροσβεστικές φωλιές και δεξαµενές; Τους πίεσα να παρατηρούν το δάσος ανά τακτά χρονικά διαστήµατα ή να το καθαρίσουν από τις επικίνδυνες νάρκες και τα βλήµατα; Δούλεψα εθελοντικά για να το προστατεύσω;
Μοιραία έρχεται και η επόµενη σκέψη. Σ’ αυτό τον τόπο έχουµε ζήσει πολλά δεινά. Και τα έχουµε ξεπεράσει. Το δάσος επιβίωσε µέσα σε τόσες εθνικές συµφορές (Ελληνοϊταλικός πόλεµος, εµφύλιος) και µας κληροδοτήθηκε ως µεγάλη φυσική κληρονοµιά από τους παππούδες µας.
Τελικά τι είναι το χωριό; Είναι µόνο τα σπίτια, οι άνθρωποι και τα πανηγύρια του καλοκαιριού; Όπως προστατεύουµε την ατοµική ιδιοκτησία το ίδιο οφείλουµε να προστατεύουµε και τη φυσική κληρονοµιά του τόπου µας. Η νέα γενιά οφείλει να µάθει ότι η προστασία του δάσους πρέπει να γίνει προτεραιότητα όλων µας.
Γιατί ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΔΑΣΟΣ, όλα µοιάζουν ένα ΤΙΠΟΤΑ!

Δεν υπάρχουν σχόλια: