21.9.07

Party - ...παροδοσιακός γάμος (21/9/07)


και ...οι παραδόσεις µεταλλάσσονται!!
Ο γαµπρός και η νύφη αφού υπογράψαν το συµφωνητικό µε όλη τη µεγαλοπρέπεια που ταίριαζε σε ένα τέτοιο γεγονός ετοίµασαν το µπαϊράκι φορέσαν τα παραδοσιακά τους και κάναν όλα τα υπόλοιπα έθιµα κατά γράµµα (;) όπως αρµόζει σε ένα µαστοροχωρίτικο ζευγάρι. Οι καλεσµένοι τους περίµεναν στο µαγαζί των Εξαρχείων όπου τους είχαν καλέσει δίχως να τους πουν ότι ήταν η πιό ευτυχισµένη µέρα της ζωής τους θέλοντας να τους κάνουν έκπληξη. Τα όργανα παίζαν από ώρα, όταν άρχισαν να παίζουν τα τραγούδια του γάµου όλοι απόρησαν και τότε έκανε την εµφάνισή του το ζεύγος της χρονιάς - για να µην πούµε της δεκαετίας!
Σύµφωνα, σχεδόν, µε το έθιµο όλοι οι καλεσµένοι συνόδευσαν µαζί µε τα όργανα ...και τη νύφη και το γαµπρό όχι στην εκκλησία αλλά σε πέτρινο θεατράκι στο λόφο του Στρέφη. Εκεί χορέψαµε µε την ψυχή µας, µέχρι το πρωί, Το ζεύγος µας έδειξε και το σεντόνι τρανή απόδειξη, και η κοπέλα από τη Δρροσοπηγή που έπιασε την ανθοδέσµη θα κάνει ...το γαµπρό στο επόµενο πάρτι του Συλλόγου. Ο γαµπρός λίγο καιρό µετά το γάµο έφυγε για Δουβλίνο για να δουλέψει και να ζήσει την οικογένεια. Από κουτσοµπολιά µάθαµε όµως ότι η νύφη το έσκασε για Κάλυµνο και έτσι είχαµε παραδοσιακό διαζύγιο.
Τίποτα δεν έχει ανακοινωθεί επίσηµα. Και του χρόνου!!
























11.9.07

Xωρίς το δάσος...



Φέτος το καλοκαίρι η γεύση των διακοπών µας, πήρε µια πικρή υφή και όχι γιατί δεν περνούσαµε καλά…(καλά τα περνούσαµε …κι αυτοί καλύτερα), αλλά γιατί κάποιος “θεός” (λέγε µε καλύτερα αν θέλεις συµφέροντα, ανοησία, φανατισµό κατά περίπτωση) µας τιµώρησε να βιώσουµε τους φρικιαστικότερους εφιάλτες µας (φωτιά επί 6 ηµέρες από το Γράµµο προς την Καστοριά, φωτιά στον γειτονικό Αµάραντο, φωτιά από τη γειτονική Αλβανία προς τα χωριά µας, φωτιά σε όλη την Πελοπόννησο, φωτιά παντού) και το χειρότερο είναι ότι µάλλον το έκανε για να περνάει …ακόµα καλύτερα.
Και καλά αυτός έπραξε κατά συνείδηση ή ασυνειδησία αν θέλετε. Εµείς; Τι κάναµε;
Oι περισσότεροι από εµάς καθόµασταν στην πολυθρόνα µας και ακούγαµε δηµοσιογράφους να λένε ότι είναι ευτύχηµα που η φωτιά αντί να καίει οικισµούς πάει προς το δάσος! Αν κοιτάξεις λίγο προς τα πίσω (ή µάλλον πολύ) στον δεκάκις πρόγονό σου, δηµοσιογραφίσκο, ίσως φτάσεις στο συµπέρασµα ότι το δάσος είναι το πατρικό σου.
Ωραία. Δεν κάηκε το σπίτι στην Αρτέµιδα και στην κάθε Αρτέµιδα. Με τι θα ζήσουν σ’ αυτό το σπίτι, όταν όοολα γύρω είναι καµένα;
Τα νέα αµπέλια θέλουν τρία µε τέσσερα χρόνια να σου δώσουν καρπούς, αν καθαρίσει το έδαφος και βρέξει και δεν σου πάρει η βροχή το στέρφο χώµα που απόµεινε. Αν οι καιρικές συνθήκες σε ευνοήσουν.
Τα γροθάρια, οι νέες ελιές, θέλουνε πάνω από οχτώ χρόνια να σου δώσουν σοδειά, αν σ’ ευνοήσει το κλίµα, κι αφού καθαρίσει και οργωθεί καλά το έδαφος.
Τα θερµοκήπια θέλουνε δύο και τρία χρόνια για να πάρουνε µπρος και να σου δίνουνε καρπό ίσα για να ξεχρεώσεις το δάνειο για να τα φτιάξεις. Χώρια οι σπόροι, το λίπασµα, τα φάρµακα, τα µεταφορικά, τα πετρέλαια και τα λάδια για τα µηχανήµατα, τα καθαρίσµατα, τις αβαρίες.
Για τη βρώµη, τα καλαµπόκια και τ’ άλλα καλλιεργητικά να µη µιλήσουµε τι καθάρισµα θέλει η γη, τι όργωµα και τι νερό, σε ένα χώµα που δεν έχει πια ρίζες δέντρων να το συγκρατήσουν. Χρόνια υποµονής. Τα ζώα, όσα επιζήσουν, τι θα τρώνε; Ζωοτροφές µε ιχθυάλευρα έτοιµα, όπως εκείνα που δηλητηριάζουν τροφή και ζωντανά σε Βέλγιο, Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία; Τι θα βοσκάν τα πρόβατα και τα κατσίκια; Τα φρέσκα φυλλαράκια που θα φυτρώνουνε δειλά από τα καµένα δέντρα, ώστε να µη φυτρώσει πλέον τίποτε ποτέ;
Χωρίς µελίσσια πώς θα αναπαράγεται όοοολο το φυτικό βασίλειο; Το ξέρουν οι ...πρωτευουσιάνοι ότι τα δέντρα και τα λουλούδια δεν “φλερτάρουν” µεταξύ τους, ούτε µπορεί να υπάρξει το ένα δίχως τ’ άλλο, ούτε σπαρτά καν δεν υπάρχουν χωρίς τις µελισσούλες; Χωρίς πουλιά και έντοµα δεν γίνονται ήµερα ένα σωρό από δέντρα, µείτε τα σύκα δεν καρπίζουν.
Χωρίς το δάσος δεν έχεις χτήµα, δεν έχεις νερά, δεν έχεις οξυγόνο, δεν έχεις θερµοκρασία, δεν έχεις σπίτι. Αν είχε καεί ο οικισµός κι είχε σωθεί το περιβάλλον, σε ένα τρίµηνο, άντε εξάµηνο, άντε χρόνο ξαναχτιζόντουσαν τα σπίτια, µε αρωγή, θαλασσοδάνεια, όµως θα’ χαν οι κάτοικοι τη γη, τα ζώα, τα δάση να ξαναχτίσουνε το βιος και νέα σπίτια. Κοίτα τώρα τα σπίτια έρηµα, ανέγγιχτα απ’ τη φωτιά στη µέση των καµένων. Κοίτα τι αξία έχουν, και αναρωτήσου, ποιός έβαλε την φωτιά.
Ο “σύγχρονος” φιλοαστικός πολιτισµός πνίγει τα πάντα γύρω του. Είναι το τίµηµα. Μια φωτίτσα άναβε κι όλο και θα’ τανε κοντά ένας βοσκός, ένας συλλέκτης ρετσινιού, µια συντροφιά γυναίκες που θα πλέναν, ένας από τους αγροφύλακες, κανένας υλοτόµος, καθαρισµένοι οι λόφοι, τα χωράφια απ’ τα ξερά και πλήθος οι άνθρωποι παντού, πλήθος και τα νερά. Τώρα, τρώµε απ’ τα συσκευασµένα και τα χωριά φροντίζουν οι γέροι. Τα δάση έρηµα.
Ίσως θα πρέπει να ξανασκεφτούµε ποιος καίει το χωριό και το δάσος του, το πιο ωραίο κοµµάτι της ψυχής µας.


Να µας συγχωρέσει ο «καιρός» 2/9/07 αν εντοπίσει κάποια …µικροαποσπάσµατα από το κείµενό του και στο δικό µας. «Ποιος άλλωστε ασχολείται µε µικροκλοπές εδώ δεν ασχολούµαστε µε τις ληστείες µετά φόνων …εξ αµελείας!» Ίσως να µας έλεγε. Εµείς πάντως τον ευχαριστούµε και του ζητούµε συγνώµη…!

10.9.07

Η οργή να γίνει συνείδηση

Είδαµε τη χώρα µας να καίγεται. Άνθρωποι, πρώτα και πάνω από όλα, δάση, χωράφια, χωριά ολόκληρα.
Είδαµε τη χώρα µας να καίγεται. Ξέραµε ότι οι κάθε είδους δρόµοι είτε κυριολεκτικά (π.χ. Ιονία) είτε µεταφορικά (ενέργειες, σφαίρες επιρροής) στρώνονται µε αίµα.
Και χωρίς να υποστηρίζουµε ότι οι ευθύνες είναι εξίσου ίδιες, νιώθουµε ότι αυτό το καθεστώς της µεταπολεµικής εγωκρατίας, που περιλαµβάνει τα κόµµατα, την κρατική µηχανή, εµάς τους ίδιους εντέλει πρέπει να σβήσει πριν “κάψει” και το τελευταίο ίχνος αξίας, ηθικής, αλληλεγγύης και κοινότητας.
Είδαµε τη χώρα µας να καίγεται. Κλάψαµε και θυµώσαµε. Δεν θέλουµε να είναι τα χωριά µας πρωταγωνιστές της επόµενης καλοκαιρινής σεζόν των καναλιών. Γνωρίζουµε ότι η πρόληψη της φωτιάς είναι πολύ πιο σηµαντική από την κατάσβεσή της.
Γι’ αυτό δεν παρακαλάµε, δεν προτείνουµε, απαιτούµε:
- Την κατασκευή ζωνών πυροπροστασίας γύρω από τα χωριά και µέσα στο δάσος.
- Την διάνοιξη και τον καθαρισµό των δασικών δρόµων
- Την µόνιµη παρουσία πυροσβεστικών οχηµάτων στην ευρύτερη περιοχή
- Την αξιοποίηση των συνοριακών φρουρών στο τοµέα της παρατήρησης και της πρόληψης.
Υ.Γ. Ξέρουµε ότι διάφοροι επιτηδευµένοι επιτήδειοι έχουν ήδη ακονίσει τα δόντια τους για το Γράµµο. Ε, λοιπόν, εµείς τους κοιτάµε ίσια στα µάτια και τους λέµε: Λαµόγια, κάτω τα χέρια από το φυσικό και ιστορικό χώρο του Γράµµου. Θα µας βρείτε απέναντί σας. Και θα νικήσουµε.
Το κείµενο αυτό είναι δηµοσίευση της διαµαρτυρίας του Συλλόγου Νεολαίας που έχει σταλεί σε υπεύθυνους και µη κάνοντάς µας όλους συνυπεύθυνους.