18.6.07

Η ζωή της μνήμης (Αγκίδα τ. 0)



«Η απληστία των χλωµών προσώπων
θα τα καταβροχθίσει όλα,
ό,τι υπάρχει στη γη,
αφήνοντας πίσω µία τεράστια έρηµο.
Από δω και µπρος η ζωή τελείωσε.
Τώρα αρχίζει η επιβίωση.»
Aρχηγός των ερυθρόδερµων του Σηάτλ
Ζωή ή επιβίωση; Ζώντας µε το σύγχρονο τρόπο στη σύγχρονη µητρόπολη νιώθουµε ότι επιβιώνουµε, ότι δεν ζούµε, συµµετέχοντες σε ένα σχιζοφρενικό τρόπο ζωής, κατακερµατισµένοι στο χώρο και στον χρόνο. Αλλού η δουλειά, ελαστική, ανασφάλιστη, περιστασιακή, αλλού το σπίτι, τσιµέντο που αντικρίζει τσιµέντο, αλλού η διασκέδαση, προκάτ και παθητική.
Και γυρνάµε πίσω, πάνω από το ποτάµι, και νιώθουµε ότι η ζωή θα µπορούσε να ήταν αλλιώς. Όµως οι νόµοι της αγοράς και άλλα τέτοια ρήµαξαν τους τόπους όπου οι άνθρωποι δεν ήταν απρόσωποι, όπου η φύση δεν ήταν ένας µαραµένος βασιλικός στο µπαλκόνι, όπου το βλέµµα κοιτούσε ουρανό ή αστερίξ και όχι την κυρία στο απέναντι µπαλκόνι που εναγωνίως παρακολουθεί το εγγονάκι της να παίζει δίπλα στα κάγκελα.
Και έτσι κοινωνούµε και µεις σ΄ αυτό το µυστήριο ‘‘άλλο’’ κόσµο από παιδιά. Και τον κουβαλάµε µέσα µας σαν µία µικρή αόρατη βαλίτσα ονείρων και ζητάµε εκεί κάτω, στην τσιµεντένια έρηµο, να σµίξουµε, να ανταµώσουµε, να ‘‘κοινωνήσουµε’’ ο ένας µε τον άλλον ένα κοµµάτι αυτού του µαγικού κόσµου, της Εδέµ που ψυχορραγεί και όµως αντέχει και θα αντέχει γιατί δεν είναι ένας σωρός πέτρες αλλά ό,τι πιο επικίνδυνο και άναρχο στις µέρες µας· είναι µνήµη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: