Xωρίς το δάσος...

Φέτος το καλοκαίρι η γεύση των διακοπών µας, πήρε µια πικρή υφή και όχι γιατί δεν περνούσαµε καλά…(καλά τα περνούσαµε …κι αυτοί καλύτερα), αλλά γιατί κάποιος “θεός” (λέγε µε καλύτερα αν θέλεις συµφέροντα, ανοησία, φανατισµό κατά περίπτωση) µας τιµώρησε να βιώσουµε τους φρικιαστικότερους εφιάλτες µας (φωτιά επί 6 ηµέρες από το Γράµµο προς την Καστοριά, φωτιά στον γειτονικό Αµάραντο, φωτιά από τη γειτονική Αλβανία προς τα χωριά µας, φωτιά σε όλη την Πελοπόννησο, φωτιά παντού) και το χειρότερο είναι ότι µάλλον το έκανε για να περνάει …ακόµα καλύτερα.
Και καλά αυτός έπραξε κατά συνείδηση ή ασυνειδησία αν θέλετε. Εµείς; Τι κάναµε;
Oι περισσότεροι από εµάς καθόµασταν στην πολυθρόνα µας και ακούγαµε δηµοσιογράφους να λένε ότι είναι ευτύχηµα που η φωτιά αντί να καίει οικισµούς πάει προς το δάσος! Αν κοιτάξεις λίγο προς τα πίσω (ή µάλλον πολύ) στον δεκάκις πρόγονό σου, δηµοσιογραφίσκο, ίσως φτάσεις στο συµπέρασµα ότι το δάσος είναι το πατρικό σου.
Ωραία. Δεν κάηκε το σπίτι στην Αρτέµιδα και στην κάθε Αρτέµιδα. Με τι θα ζήσουν σ’ αυτό το σπίτι, όταν όοολα γύρω είναι καµένα;
Τα νέα αµπέλια θέλουν τρία µε τέσσερα χρόνια να σου δώσουν καρπούς, αν καθαρίσει το έδαφος και βρέξει και δεν σου πάρει η βροχή το στέρφο χώµα που απόµεινε. Αν οι καιρικές συνθήκες σε ευνοήσουν.
Τα γροθάρια, οι νέες ελιές, θέλουνε πάνω από οχτώ χρόνια να σου δώσουν σοδειά, αν σ’ ευνοήσει το κλίµα, κι αφού καθαρίσει και οργωθεί καλά το έδαφος.
Τα θερµοκήπια θέλουνε δύο και τρία χρόνια για να πάρουνε µπρος και να σου δίνουνε καρπό ίσα για να ξεχρεώσεις το δάνειο για να τα φτιάξεις. Χώρια οι σπόροι, το λίπασµα, τα φάρµακα, τα µεταφορικά, τα πετρέλαια και τα λάδια για τα µηχανήµατα, τα καθαρίσµατα, τις αβαρίες.
Για τη βρώµη, τα καλαµπόκια και τ’ άλλα καλλιεργητικά να µη µιλήσουµε τι καθάρισµα θέλει η γη, τι όργωµα και τι νερό, σε ένα χώµα που δεν έχει πια ρίζες δέντρων να το συγκρατήσουν. Χρόνια υποµονής. Τα ζώα, όσα επιζήσουν, τι θα τρώνε; Ζωοτροφές µε ιχθυάλευρα έτοιµα, όπως εκείνα που δηλητηριάζουν τροφή και ζωντανά σε Βέλγιο, Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία; Τι θα βοσκάν τα πρόβατα και τα κατσίκια; Τα φρέσκα φυλλαράκια που θα φυτρώνουνε δειλά από τα καµένα δέντρα, ώστε να µη φυτρώσει πλέον τίποτε ποτέ;
Χωρίς µελίσσια πώς θα αναπαράγεται όοοολο το φυτικό βασίλειο; Το ξέρουν οι ...πρωτευουσιάνοι ότι τα δέντρα και τα λουλούδια δεν “φλερτάρουν” µεταξύ τους, ούτε µπορεί να υπάρξει το ένα δίχως τ’ άλλο, ούτε σπαρτά καν δεν υπάρχουν χωρίς τις µελισσούλες; Χωρίς πουλιά και έντοµα δεν γίνονται ήµερα ένα σωρό από δέντρα, µείτε τα σύκα δεν καρπίζουν.
Χωρίς το δάσος δεν έχεις χτήµα, δεν έχεις νερά, δεν έχεις οξυγόνο, δεν έχεις θερµοκρασία, δεν έχεις σπίτι. Αν είχε καεί ο οικισµός κι είχε σωθεί το περιβάλλον, σε ένα τρίµηνο, άντε εξάµηνο, άντε χρόνο ξαναχτιζόντουσαν τα σπίτια, µε αρωγή, θαλασσοδάνεια, όµως θα’ χαν οι κάτοικοι τη γη, τα ζώα, τα δάση να ξαναχτίσουνε το βιος και νέα σπίτια. Κοίτα τώρα τα σπίτια έρηµα, ανέγγιχτα απ’ τη φωτιά στη µέση των καµένων. Κοίτα τι αξία έχουν, και αναρωτήσου, ποιός έβαλε την φωτιά.
Ο “σύγχρονος” φιλοαστικός πολιτισµός πνίγει τα πάντα γύρω του. Είναι το τίµηµα. Μια φωτίτσα άναβε κι όλο και θα’ τανε κοντά ένας βοσκός, ένας συλλέκτης ρετσινιού, µια συντροφιά γυναίκες που θα πλέναν, ένας από τους αγροφύλακες, κανένας υλοτόµος, καθαρισµένοι οι λόφοι, τα χωράφια απ’ τα ξερά και πλήθος οι άνθρωποι παντού, πλήθος και τα νερά. Τώρα, τρώµε απ’ τα συσκευασµένα και τα χωριά φροντίζουν οι γέροι. Τα δάση έρηµα.
Ίσως θα πρέπει να ξανασκεφτούµε ποιος καίει το χωριό και το δάσος του, το πιο ωραίο κοµµάτι της ψυχής µας.

Να µας συγχωρέσει ο «καιρός» 2/9/07 αν εντοπίσει κάποια …µικροαποσπάσµατα από το κείµενό του και στο δικό µας. «Ποιος άλλωστε ασχολείται µε µικροκλοπές εδώ δεν ασχολούµαστε µε τις ληστείες µετά φόνων …εξ αµελείας!» Ίσως να µας έλεγε. Εµείς πάντως τον ευχαριστούµε και του ζητούµε συγνώµη…!