Η οργή να γίνει συνείδηση

Είδαµε τη χώρα µας να καίγεται. Άνθρωποι, πρώτα και πάνω από όλα, δάση, χωράφια, χωριά ολόκληρα.
Είδαµε τη χώρα µας να καίγεται. Ξέραµε ότι οι κάθε είδους δρόµοι είτε κυριολεκτικά (π.χ. Ιονία) είτε µεταφορικά (ενέργειες, σφαίρες επιρροής) στρώνονται µε αίµα.
Και χωρίς να υποστηρίζουµε ότι οι ευθύνες είναι εξίσου ίδιες, νιώθουµε ότι αυτό το καθεστώς της µεταπολεµικής εγωκρατίας, που περιλαµβάνει τα κόµµατα, την κρατική µηχανή, εµάς τους ίδιους εντέλει πρέπει να σβήσει πριν “κάψει” και το τελευταίο ίχνος αξίας, ηθικής, αλληλεγγύης και κοινότητας.
Είδαµε τη χώρα µας να καίγεται. Κλάψαµε και θυµώσαµε. Δεν θέλουµε να είναι τα χωριά µας πρωταγωνιστές της επόµενης καλοκαιρινής σεζόν των καναλιών. Γνωρίζουµε ότι η πρόληψη της φωτιάς είναι πολύ πιο σηµαντική από την κατάσβεσή της.
Γι’ αυτό δεν παρακαλάµε, δεν προτείνουµε, απαιτούµε:
- Την κατασκευή ζωνών πυροπροστασίας γύρω από τα χωριά και µέσα στο δάσος.
- Την διάνοιξη και τον καθαρισµό των δασικών δρόµων
- Την µόνιµη παρουσία πυροσβεστικών οχηµάτων στην ευρύτερη περιοχή
- Την αξιοποίηση των συνοριακών φρουρών στο τοµέα της παρατήρησης και της πρόληψης.
Υ.Γ. Ξέρουµε ότι διάφοροι επιτηδευµένοι επιτήδειοι έχουν ήδη ακονίσει τα δόντια τους για το Γράµµο. Ε, λοιπόν, εµείς τους κοιτάµε ίσια στα µάτια και τους λέµε: Λαµόγια, κάτω τα χέρια από το φυσικό και ιστορικό χώρο του Γράµµου. Θα µας βρείτε απέναντί σας. Και θα νικήσουµε.
Το κείµενο αυτό είναι δηµοσίευση της διαµαρτυρίας του Συλλόγου Νεολαίας που έχει σταλεί σε υπεύθυνους και µη κάνοντάς µας όλους συνυπεύθυνους.