Ημερολόγια 2008

Εφέτος και μετά από πάρα πολύ σκέψη και προβληματισμό αποφασίσαμε να βγάλουμε ...δύο ημερολόγια. Στο ένα έχουμε βάλει όμορφες εικόνες, εικόνες που οδηγούν τις αισθήσεις μας, από αυτές που απλόχερα μας χαρίζει ο τόπος μας και μας καθιστούν ευγνώμονες μπροστά στην απεραντοσύνη του.
Στο άλλο θελήσαμε να κρύψουμε τους φόβους µας για τον τόπο αυτό που τόσο αγαπάμε, τις ανησυχίες µας για το µέλλον του, την ερήμωση που στοιχειώνει τις κρύες νύχτες του χειμώνα του...
Μην μπερδευτείτε οι μήνες και οι μέρες μετράνε ανάποδα!
Ο χρόνος; ...θα δείξει!!!
Ελπίζουμε να σας αρέσουν. Αν θέλετε να πάρετε μπορείτε να στείλετε email στο neolaiamast@gmail.com για να σας στείλουμε.



MAΣΤΟΡΟΧΩΡΙΑ ...που µε µαστοριά βιώνουν!

Εκεί ανθίσανε
µέχρι κι οι πέτρες,

αλήθεια κι όνειρο,
µια µελωδία.

Ας ήταν Θε’ µου
ν’ ανθίζαν όλα!

και ‘µεις να βιώναµε
την ουτοπία!


...Στα σύνορα της Ελλάδας και της Φαντασίας, εκεί στην ιδιαίτερή µας πατρίδα, εκεί που πραγµατικά µας αρέσει το λίγο που ζούµε! Εκεί που πραγµατικά ζούµε...Δεν είναι τίποτε άλλο ό,τι κρατάτε στα χέρια σας, από ψήγµατα των πολυδιάστατων βιωµάτων µας, από στιγµές που άγγιξαν τις πιο ευαίσθητες χορδές µας πατώντας στην µαγεία που διαχέει τον τόπο µας.Συναισθήµατα µοναδικά και σπάνια φωλιάζουν σε κάθε γωνιά της µικρής µας ...γωνίτσας!Κι όλα αυτά να µπερδεύονται γλυκά... Μια ολάνθιστη πλαγιά, µια µισοχιονισµένη σκεπή, µια δροσοσταλίδα από την λυτρωτική υγρασία του πρωινού, µερικά περαστικά χελιδόνια, ένα άγαλµα από πάγο, ένα πέτρινο γεφύρι αγκαλιασµένο από τα χρώµατα του φθινοπώρου ή ένα προσκύνηµα σε ξεχασµένο ‘ξωκλήσι. Κι όλα αυτά ψηλαφίζοντας κάτι πιο ...βαθύ, τη ρίζα!Γιατί ποτίζοντας τις ρίζες µας, θεριεύουν τα κλαριά µας!Μαζί µε µία ευχή για κάθε Μαστοροχωρίτη και µη, η νέα χρονιά να σας φέρει ό,τι ονειρεύεστε, αλλά να σας ...φέρει και λίγο πιο κοντά στον τόπο αυτό.
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΩΝ εκ ΜΑΣΤΟΡΟΧΩΡΙΩΝ




MAΣΤΟΡΟΧΩΡΙΑ ...που µε µαστοριά ερηµώνουν

Εκεί που κάποτε
ανθιζ’ η πέτρα,

ρωγµή ο χρόνος
που όλα τ’ αλλάζει

εκείνη αγέρωχη
µα γερασµένη,

µια ν’ αντιστέκεται,
µια ν’ αραχνιάζει...

Σε τούτο ‘δώ το εντυπάκι θελήσαµε απλά να κρύψουµε (όπως όλοι κάνουν) τους φόβους µας για τον τόπο αυτό που τόσο αγαπάµε, τις ανησυχίες µας για το µέλλον του, τους εφιάλτες που στοιχειώνουν τις κρύες νύχτες του χειµώνα του, το βάρος της ξενιτιάς αλλά και την πίκρα στο βλέµµα καθώς αντικρίζεις παππούδες & πατρικά να γέρνουν προς τη γη.
Μας δυσκόλεψε πολύ η απόφαση για το αν θα έπρεπε να βγει αυτό το ...µπέρδεµα, γιατί η αλήθεια δεν είναι ακριβώς έτσι για τούτο τον τόπο, δεν παύει όµως να είναι ένα µικρό της κοµµάτι, που όσοι θέλουν να την εξωραΐζουν το περνούν απαρατήρητο...
Μικρές φθορές στο πέρασµα του χρόνου.
Μικρές και αποσπασµατικές...
αλλά µε ένα γενικότερο συµπέρασµα ότι ο χρόνος δεν µετράει το ίδιο για όλους τους τόπους...
ας γίνουµε κοινωνοί λοιπόν, µιας αλήθειας, όσο πικρή κι αν είναι...
κι ας θεµελιώσουµε µε ...πέτρα την ελπίδα!